Το προαναφερόμενο άλμπουμ αποτελείται από 8 τραγούδια. Ακούγοντας το ευχάριστα διαπίστωσα ότι χρησιμοποίησες τους περισσότερους λαϊκούς ρυθμούς της παράδοσης.

Είμαι από αυτούς που πιστεύουν πως τα τραγούδια πρέπει να χορεύονται και να δονούν τις ψυχές των ανθρώπων, να έχουν έναν ψυχαγωγικό χαρακτήρα και συνάμα παιδευτικό για την « τοιούτων παθημάτων κάθαρσιν»  Πρέπει να μένουν χαραγμένα στην ψυχή των ανθρώπων, να τους λένε κάτι στα ενδότερα , να είναι ταυτόχρονα παλιά, παρόντα και μέλλοντα, δηλαδή να είναι διαχρονικά και να κρατούν ζωντανό το υφέν, την σκυτάλη, της παράδοσης χωρίς να είναι φολκλόρ. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει πως και τα ελεγειακά ή καθιστικά και τραγούδια μπαλάντες δεν είναι σπουδαία. Το αντίθετο θα έλεγα. Αλλά είναι μιά άλλη κατηγορία που απευθύνεται σε άλλα αισθήματα και συναισθήματα.

Εν προκειμένω, τα τραγούδια, οι ρυθμοί , η σύνθεση και « ῥυσμὸς/δεσμός», όπως θα έλεγε ο Αρχίλοχος δίνουν ένα αποτέλεσμα «παράδοξα», λαϊκό, αλλά και έντεχνο, διασκεδαστικό, αλλά και αφουγκραστικό, μιάς και δεν ξέρεις τι να πρωτοκάνεις:

Να χορέψεις, ή να ακούσεις ; Να διασκεδάσεις ή να εντρυφήσεις στις μελωδικές γραμμές και το στίχο; Είναι κάτι παλιό, ή κάτι νέο ; Προέρχεται από επιρροές, ή από « παρθενογένεση » .

Νομίζω είναι όλα αυτά μαζί και έτσι επαγωγικά καταλήγουμε πως, όλο το Αλμπουμ είναι σύγχρονο, μιάς όπως θα έλεγε και ο Georges-Pompidou: « οι καλλιτέχνες δεν είναι μπροστά από τη εποχή τους, αλλά στην εποχή τους, απλά οι υπόλοιποι είναι πιό πίσω από την εποχή τους ».

Νομίζω είναι όλα αυτά μαζί και έτσι επαγωγικά καταλήγουμε πως, όλο το Αλμπουμ είναι σύγχρονο, μιάς όπως θα έλεγε και ο Georges-Pompidou: « οι καλλιτέχνες δεν είναι μπροστά από τη εποχή τους, αλλά στην εποχή τους, απλά οι υπόλοιποι είναι πιό πίσω από την εποχή τους ».

Παράλληλα, είχα την ευκαιρία να ακούσω και 4 οργανικές μουσικές σου συνθέσεις με την ένδειξη instrumental routes( οργανικές ρότες θα μπορούσαμε να το μεταφράσουμε ) , με τους επιμέρους τίτλους : Φιγούρα σε ρυθμό ζωναράδικο που μου θύμισε τη «Γιορτή των Ζεϋμπέκηδων» του Απ. Καλδάρα σε στίχους Πυθαγόρα , Άνεμος, ένα αργό τσιφτετέλι που μου θύμισε το  «gel gel kayikci» του Απ. Χατζηχρήστου, τη σύνθεση Χιτζάζ, ένα χασαποσέρβικο με ωραίο εισαγωγικό ταξίμι στο makam Hicaz/ ήχο πλ. Β χρωματικό της Βυζαντινής μουσικής και τέλος το  Στα όρια, ένα τσιφτετέλι που κάπου μου θύμισε το «εγώ δεν έχω πάει στο σχολείο» του Γ.Μουφλουζέλη .

Οι εμφανείς επιρροές σου από τα παλαιότερα ακούσματα, είναι προσόν και όχι μειονέκτημα. Αυτό σημαίνει, κατανόηση και ενσωμάτωση της παράδοσης στη μουσική σου συνθετική συνείδηση , η οποία τελικά εκδηλώνεται σε κάτι σύγχρονο, χωρίς να είναι «μοντέρνο», ενώ σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί άκρατο μιμητισμό , ή φολκλορισμό.

Καλή επιτυχία στις προσπάθειές σου.

Πιό πάνω κριτική έχει γίνει από τον Δρ Δημήτριο Σταθακόπουλο και τον ευχαριστώ θερμά.

ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΟΔ. ΣΤΑΘΑΚΟΠΟΥΛΟΣ Δικηγόρος παρ’Αρείω Πάγω, Δρ Κοινωνιολογίας της ιστορίας και του Πολιτισμού , Παντείου πανεπιστημίου – Διπλωματούχος Βυζαντινής Μουσικής